Lotte's weblog

En dan zitten de 5 maanden er opeens bijna op!

Heel raar, ik heb gister afscheid moeten nemem van Max ;-( Gelukkig heeft Axel (die nieuwe eigenaar) beloofd dat hij goed voor hem zou zorgen. Moeilijker dan het afscheid nemen was het proberen om al mijn spullen weer in mijn backpack te stoppen. Stiekem verzamel je toch nog best wel wat troep in 5 maanden…

Nu ben ik in Auckland en ben vandaag met de ferry naar Rangitoto Island geweest om aldaar te  gaan wandelen op een vulkaan. Na een zware klim van anderhalf uur (zwetend, hijgend en puffend) bleek het het gelukkig allemaal waard te zijn; het uitzicht was geweldig! Met het weer heb ik ook heel erg geluk hier de laatste dagen, zonnetje en ongeveer 25 graden, dus ben na de zware klim nog even de zee in gesprongen.

Morgen is mijn laatste dag hier in Nieuw-zeeland en dan vlieg ik dinsdag morgen (Nieuw-zeelandse tijd) naar Seoul om daar de nacht door te brengen in een hotel (volledig verzorgd door mijn vliegtuigmaatschappij, joehoe!). Woensdag ochtend vlieg ik dan naar Nederland om daar om half 3 ’s middags aan te komen. Heb nu echt zin om naar huis te komen!

tot  gauw!

Toen Arjan weer naar huis ging was het voor mij weer even wennen aan het alleen reizen. Maar tijd om heel lang verdrietig te zijn heb je hier niet, de schoonheid van Nieuw-zeeland roept!

De afgelopen week heb ik besteed om het noorden van het noorder eiland te verkennen. Goede beslissing, want naast dat het hier prachtig is kennen ze in het noorden  niet echt winter en hoewel het in het zuiden van het zuidereiland alweer behoorlijk koud begint te worden is het hier nog steeds 25 graden en zon :-D.

Als eerste ben ik naar het Kauri-Forest geweest, oftewel naar de grootste bomen van NZ! En geloof mij ze zijn echt Massive! Op advies van een paar nederlanders die ik eerder ontmoet had samen met Ar, heb ik een ‘nocturnal walk’ gedaan op zoek naar de kiwi. En we hebben er zo waar een gevonden!! Ik was echt heel verbaasd want het is best moeilijk om deze beestjes te kunnen spotten aangezien de hele dag slapen, alleen in het donker op zoek gaan naar wormen en dan ook nog bij het minste of geringste geluid weg rennen. De kiwi die wij zagen zetten het ook gelijk op een lopen maar juist richting ons!

Na het bos ben ik doorgereden naar het meest noorderlijkste puntje van het noorder eiland. Nou ja rijden, oke ik beken; ik ben met een bustour geweest… En het was echt gaaf! We gingen met de 4×4 bus over het strand, door de drijfzandrivier en maakte de nodige stops om te kunnen zwemmen en om met een soort bodyboard van de zandduinen af te glijden. De truc daarbij is om hoe leuk het ook is je mond dicht te houden… I learned that the hard way….

Natuurlijk wilde ik nog graag een keer gebruik maken van mijn nieuw verworven status van ‘gecertificeerd duiker’ en de mogelijkheden lijken eindeloos. Eerst heb ik een duik gemaakt naar het wrak van de Rainbow Worrier (dat greenpeace schip dat door de Fransen gebombardeerd is). Nadeel was dat dit wrak op 30 meter ligt en ik maar tot 18 meter mag duiken en dus met een instructuur mee moest (lees; ik moest extra betalen). Wel heel gaaf om een keer zo diep te duiken! En zo’n wrak op de bodem van de zee heeft altijd iets magisch.

Twee dagen later ben ik gaan duiken bij de Poor Knights Islands. Dit zijn een aantal eilanden waar niemand op mag en waar ook niemand in een straal van 800 meter mag vissen. Volgens de Lonely Planet een van de top 10 duikplekken in de wereld en hoewel ik natuurlijk nog niet zo veel vergelijkingsmateriaal heb was ik erg onder de indruk! Zoveel vissen en nog meer kleine onderwaterbeestjes waar ik de namen niet van weet maar zo indrukwekkend zijn!

Wij hebben walvissen gezien! Twee joekels! check de foto’s

Helaas werd de eerste dag onze tocht afgeblazen vanwege slecht weer, gelukkig hadden we nog een dagje over op het zuidereiland en konden we herboeken naar de volgende dag. Toen was het echt stralend weer en konden we de staarten heel goed zien! We hadden geluk want naast de walvissen (die hier trouwens sperm whales heten en in nederland potvissen wat natuurlijk een heel suffe naam is) hebben we ook heel veel dolfijnen gezien! Veel vanuit de verte die acrobatische toeren uithaalde boven het water maar ook zeker 10 rond de boot!

Nu zijn we  inmiddels op het noordereiland en nadat ik Arjan heb laten zien waar ik al die tijd gewoond heb zijn we nu in Tongariro National park en gaan we morgen de tongariro crossing doen (DE mooiste wandeling van NZ!)

Vanacht hebben we wild gekampeerd en toen we vanmorgen wakker werden kwam de boer op ons af om te vragen of we de bus iets wilde verplaatsen. Wij dachten eerst nog dat ze boos zouden worden omdat we op hun land aan het kamperen waren, maar niets was minder waar! 10 min later zaten we achterop de quad en kregen een hele rondleiding over het bedrijf, mochten zelf quad rijden en werden uitgenodigd voor de lunch en om hun 12 (!!) honden te ontmoeten! Super Gaaf! Toen we weggingen gaven ze ons ook nog groente uit eigen tuin en vlees van zelf geschoten wild mee! Wij gaan zo lekker BBQ!

Even een heel kort berichtje want het is veel te gezellig samen met Arjan!

Gister zijn we gaan kajakken in het Abel Tasman park. Helaas geen dolfijnen gespot, maar wel een grote rog! Super mooi park met allemaal kleine goudgele zandstrandjes waar je lekker kan aanmeren en relaxen. Helaas liet het weer het een klein beetje afweten, geen stralende zon, maar dat was misschien wel goed voor onze nederlandse bekkies want aan het eind van de dag waren we toch nog een beetje verbrand…

Ik heb een heleboel extra foto’s op de site gezet! Zie hier!

Omdat Arjan 20 januari jarig was en ik daar niet bij kon zijn moetsen we dat in Nieuw-zeeland natuurlijk nog een keertje overvieren en wel met een overnight-cruise in de Milford sounds. De Milford sounds zijn eigenlijk fjorden in het zuiden van het zuidereiland, en het is er echt onwaarschijnlijk mooi! Steile rotswanden van 1500m omhoog en heel erg veel watervallen.

’s Middags opstappen op de boot en rondvaren, daarna ging de boot voor anker en konden we kajakken om daarna lekker aan te schuiven voor een 3 gangen-diner! De eerste dag was het droog weer en dan zijn er naar verhouding weinig watervallen. Maar ik vergeet het moment nooit meer dat ik ’s ochtends wakker word en de deur van hut open doe en er zo veel watervallen te zien zijn! Het had ’s nachts hard geregend en daardoor hadden wij het mooiste uitzicht van de wereld tijdens het ontbijt! Toen Arjan daarna al eerste ook nog een dolfijn spotte kon de dag natuurlijk helemaal niet meer stuk!

Vrijdag 8 februari was het dan eindelijk zo ver… Na 4 maanden zou ik eindelijk om 1 uur ’s middags mijn lieve vriendje weer in de armen kunnen sluiten. Maar helaas, een of andere gek had besloten om een vliegtuig te proberen te kapen en de piloten met een mes bedreigd waardoor de luchthaven van Christchurch even dicht was! Na veel stress zowel van arjan in het vliegtuig (niet die met de gevaarlijke gek btw) en ik in Christchurch viel het uiteindelijk allemaal toch mee en anderhalf uur later kon ik Arjan eindelijk weer een kusje geven!

Omdat Arjan na een nachtje goed slapen eigenlijk niet meer zo veel last had van zijn jetleg zijn we de volgende dag naar Akaroa gereden om daar met dolfijnen te gaan zwemmen. Dik wetsuite aan en met snorkel en duikbril op gingen we in de boot op zoek naar ’s werelds zeldzaamste en kleinste dolfijn; de hector dolfijn. Gelukkig duurde het niet lang voordat we ze gevonden hadden en even later lagen we in het koude water te gillen naar de dolfijnen (hoge tonen vinden ze leuk). Echt super mooi om te doen, je mag de dieren niet aanraken maar eentje zwom er vlak voor mijn neus op zo’n 30cm afstand!

Dinsdag ben ik naar Cape Farewell gereden; het Noordelijkste puntje van het Zuider eiland. Boukje en Andrea werken daar op een super gezellige paardrijfarm. Micheal die ik Takaka ontmoet had moest helaas weer aan het werk, maar Andy had nog nooit op een paard gezeten en besloot met mij mee te reizen.

Gister heb ik samen met Boukje en Andy een paardrijtocht gemaakt met super mooie uitzichten. Waarbij Andy een soort natuurtalent bleek te zijn qua paardrijden en het allemaal prima vond dat wij steeds het tempo iets wilden verhogen.

’s Avonds werden Boukje en ik uitgenodigd door vrienden van de farm om mee te gaan vissen naar Sint Jacobs schelpen. Eerst vangen op de boot (waarbij we ook een kleine haai en meerdere zeesterren vingen) en later tot 1 uur ’s nachts helpen met openen en schoonmaken om ze te kunnen invriezen. Je kunt de schelpdieren ook rauw eten en dus moesten Bouk en ik dat ook proberen…Niet echt heel lekker, zie boukjes voor en na foto!

Omdat ik zo enthousiast was over het vissen mocht ik vandaag mee om Creyfish te vangen. Creyfish is een soort kreeft en heeft volgens mij niet echt een nederlandse naam. Met een klein moterbootje achter de quad-bike de weilanden door scheuren richting het strand. Uiteindelijk hebben we er twee gevangen. Shane, die natuurlijk weer vond dat we dit ook moesten proberen nam ons mee naar zijn huis om daar live er eentje voor ons te koken. Een heel stuk lekkerder dan de rauwe scallops!

Nu op weg naar de westkust en de bergen om zo langzaam richting Christchurch te rijden waar Arjan over een week aankomt! 

Zaterdag ben ik naar Takaka gereden en Max daar op een klein campinkje neergezet. Op de camping stonden nog twee jongens die ook allebei alleen aan het reizen waren. Micheal uit zwitserland en Andy uit Engeland. Na wat geklets besloten we dat je als reiziger bijna nooit vlees eet en dat het dus tijd was voor een BBQ!

Takaka is echt een hippy dorpje met veel kunstenaars. In het midden van het dorp is een klein grasveldje met een podium waar in de zomer bijna elke dag live muziek is, met meditatie e.d. Samen met Andy en Michael heb ik daar bijna de hele dag op het gras gelegen, waardoor we alle 3 besloten nog maar een dagje in Takaka te blijven hangen. Weer een goede reden voor biertjes en een BBQ!

Na Nelson lakes ben ik richting het Abel Tasman park gereden. Vernoemd naar de Nederlander die Nieuw-Zeeland ‘ontdekt’ heeft. In het park kun je dagen wandelen en kajakken, maar omdat ik er ook nog met Arjan naar toe ga heb ik er nu maar 1 dagje rondgelopen.

’s Ochtends heb ik de watertaxi genomen naar een strandje midden in het park, de hele dag gewandeld om uiteindelijk weer op een ander strandje te worden opgepikt door de watertaxi.  Op de heenweg hebben we nog een klein omweggetje gemaakt naar de zeeleeuwen colonie. Op de rotsen lag een moeder met haar pup te slapen en andere zeeleeuwen waren aan het spelen in het water. Super mooi om te zien!

Het park zelf is net een tot leven geworden postkaart; mooie stranden, het water super helder en steeds weer een andere kleur blauw. Abel Tasman is super touristisch en dus duurde het niet zo lang voordat ik aan het wandelen was met een groepje gezellige packpackers. Wel zo leuk, want in je eentje wandelen wordt na een tijdje wel een beetje saai.

Zie de foto’s!

Nelson lake is prachtig en onwaarschijnlijk niet eens zo touristisch. Dat komt omdat het niet op de doorgaande weg ligt, je moet er echt specifiek naar toe rijden. Ik heb gister de hele dag rond het meer gelopen en ben in totaal ongeveer 4 mensen tegen gekomen. Helaas heb ik nu weer een ontzettende blaar op mijn voet…  

Het laatste half uur moest ik over een gravel road lopen en was wel heel blij dat ik toen wel een auto tegen kwam die mij een beetje kreupel over de weg zagen strompelen (vanwege de blaar) en mij een lift aanboden. Het oudere echtpaar heeft mij heel lief helemaal tot aan mijn kampeerplekje afgezet.

Nu onthouden niet meer te gaan wandelen zonder pleisters mee te nemen…

Heb er eindelijk aan gedacht mijn kabeltje mee te nemen, dus heb nieuwe foto’s op de site gezet: duiken en nelson lake